حسینیه‌ای که با وضو ساخته شد| مصالحی عجیب در بنای حسینیه فرحزاد
تاریخ انتشار: ۲۸ تیر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۲۶۳۸۰۶
همشهری آنلاین- سمیرا باباجانپور: رسم عزاداری سالار شهیدان در میان مردم کوهپایه‌نشین فرحزاد رسم ارادت است و نوکری خانه‌ای که همگان در آن حاجت‌روا شده‌اند. فرحزادی‌ها ۴۰ روز مهمان حسینیه تاریخی خود هستند. سفره‌های نذری پهن است و اهالی هرکدام بنا به نذر و حاجت خود، بانی این سفره می‌شوند. چراغ حسینیه فرحزادی‌ها را نسل‌به‌نسل همین اهالی مؤمن روشن نگه‌داشته‌اند و این روزها جوان‌ترها رتق و فتق امور را به‌عهده گرفته‌اند و به رسم پدرانشان خادمی حسینیه را می‌کنند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
خواندنی های بیشتر را اینجا بخوانید
حسینیه فرحزاد، قلب تپنده شور و شعور مردمی است که از همان دوران طفولیت زیر بیرق‌های بلند حسین(ع) با مولایشان عهد و پیمان بسته‌اند.
ظروف مسی ۳۰۰ سالهقدمت حسینیه فرحزاد به سال‌های دور برمی‌گردد. اما تنها سندی که از این حسینیه قدیمی برجای‌مانده ظروف مسی است که تاریخ مندرج در آن ۳۰۰ سال را نشان می‌دهد. مسلما این تاریخ، تاریخ بنای حسینیه نیست ولی به‌گفته اهالی، می‌شود همین را دلیل بر قدمت این بنای مذهبی دانست.
مرور کتاب‌های تاریخی که از حیات اجتماعی روزگار دور تهران قدیم روایت می‌کند، زمان ساخت اکثر حسینیه‌های قدیمی پایتخت را به دوره قاجاریه نسبت می‌دهد؛ یعنی دوره و نوبتی که تعزیه رونق می‌گیرد و بر اهمیت تکایا می‌افزاید. در همان سال‌ها رونق تکیه‌های تهران و رجوع مردم به آنها به حدی بود که ۵۰ تا ۷۰ تکیه ساخته می‌شود. چنان که از اسناد برمی‌آید، در زمان ناصرالدین‌شاه روستاهای شمیران و دیگر روستاهای اطراف تهران نیز هرکدام تکیه یا تکیه‌هایی برای خود داشته‌اند. حسینیه فرحزاد نیز یکی از این تکیه‌های قدیمی و معروف است.
هر طایفه در یک طاقنمابنای این روزهای حسینیه چیزی حدود ۷۰۰ تا ۸۰۰ مترمربع وسعت دارد؛ ساختمانی ۲ طبقه با زیرزمین و آشپزخانه و چایخانه. این بنا بیش از ۲ دهه پیش‌ساخته شد و به‌گفته قدیمی‌های محل، سومین بنایی است که مرمت شده است. قبل از این، بنای آجری با ستون‌ها و دیوارهای بسیار عریض حسینیه را پوشانده بود. رحیم فرحزادی از معتمدان فرحزاد در بازدید از یکی از قدیمی‌ترین حسینیه‌های منطقه همراه ماست. او که بنای قدیمی حسینیه را به یاد دارد می‌گوید: «دیوارهای حسینیه عرضی بیشتر از یک و نیم متر داشت. یک طبقه بود و مساحتش هم از بنای امروز کمتر بود. دورتادور حسینیه طاق‌نما بود که برای استقرار طایفه‌های مختلف ساخته‌شده بود. رسم بود بزرگان طایفه در این طاق‌نماها می‌نشستند و مراسم را نظاره می‌کردند.»
در بنای این روزهای حسینیه می‌شود معماری طاق‌نماها را دید که بیشتر جنبه تزیینی دارد. طاق‌نماهای کنونی، کاربرد قدیم را ندارند و تنها برای وفادارماندن به فرم معماری حسینیه‌ها ساخته شده‌اند.
او می‌گوید: «قدیمی‌ترها روایت می‌کردند که بخش‌هایی از حسینیه سقف نداشت، وسطش دالانی داشت مثل راهرو که کاروانسراها از آن عبور می‌کردند و برای محرم با چادری سیاه پوشیده می‌شد.»
حسینیه ای که با وضو ساخته شدمعماری و ساخت‌وساز تکیه‌ها آداب و رسوم خاصی داشت و همیشه موردتوجه معماران بزرگ و صاحب‌نام بود. علاوه بر اینکه منابع مالی ساختمان و اداره آن را مردم تأمین می‌کردند، حس و حال سازندگان همراه با عرض ادب و ارادت به پیشگاه اهل‌بیت(ع) بود. ازاین‌رو معمولاً آغاز آن همراه با مجلس وعظ و روضه‌خوانی بود و افرادی را که صالح و درستکار می‌دانستند برای ساخت دعوت می‌کردند. خیلی وقت‌ها کارگران و استادکارها پیوسته با وضو بودند و برای هر آجری که کار می‌گذاشتند یا حسین و یا علی می‌گفتند و اشک و آه با خاک و گل عجین می‌شد.
آجر به آجر حسینیه را اهالی گذاشتندرحیم فرحزادی از طراح آخرین بنای حسینیه، به نام حاج‌معمار، نام می‌برد و می‌گوید: «حاج معمار پدرزن همین حاج‌محمدرضا طالقانی، رئیس اسبق فدراسیون کشتی بود. او طرح حسینیه را کشید و دیگر معماران آن را تمام کردند. راستش همه فرحزادی‌ها در ساخت این بنا سهیم هستند. خودم آن روزها که جوان بودم گچ و آجر به‌دست بنا می‌دادم. پدرم بعد از کار روزانه حتماً باید سری به حسینیه می‌زد و در کارها کمک می‌کرد.»
تک‌تک فرحزادی‌ها نذر کردند و آجربه‌آجر بنای جدید حسینیه را بالا بردند. رد معماران قدیم حسینیه را که می‌گیریم همگی به دیار حق شتافتند؛ حاج‌عبدالحسین فرحزادی، حاج‌رحمت فرحزادی و استاد اسماعیل فرحزادی را خدا بیامرزد. رحیم فرحزادی از زبان حاج‌علی‌نقی فرحزادی، یکی از معماران حسینیه، نقل می‌کند: «محال بود وضو نگیریم. یکی نوحه می‌خواند و بقیه با گریه و اشک کار می‌کردند. نقل دستمزد نبود، انگاری که وظیفه بود. هرچه از روزهای بنایی و معماری نصیبم شد به برکت ساخت همین حسینیه بود.»
فرزندان حاج‌رمضانعلی فرحزادی، مرد خیر فرحزاد، به همراه چند خانواده، زمینی را از حاج‌شکرالله، از بزرگان محله، خریدند و بنای حسینیه را با خشت و گل و چوب بنا کردند. بعد از ساخت حسینیه، ریش‌سپیدان فرحزاد برای اینکه حسینیه روستایشان تا ابد پابرجا بماند بهترین زمین‌ها، باغ‌ها و املاکشان را وقف حسینیه کردند و هرکدام از آنها اطعام یک وعده از غذاهای نذری محرم را با درآمد ملک وقفی‌شان عهده‌دار شدند.
این‌طور که اعضای هیأت‌امنای حسینیه فرحزاد می‌گویند، در همه وقف‌نامه‌های اهالی برای حسینیه، ذکرشده که اطعام عزاداران حسینی تا قیامت ادامه خواهد داشت. به همین دلیل در روزهایی که بسیاری از باغ‌های وقفی در اثر بی‌آبی خشک‌شده و دیگر درآمدی ندارند، فرزندان واقف در این باغ‌ها رستوران زده یا خانه‌های مسکونی ساخته و اجاره داده‌اند تا وصیت پدرها، پدربزرگ‌ها و اجدادشان را بتوانند عملی کنند.
درباره حسینیه تاریخی فرحزاد داستان جالبی از گذشته‌های دور نسل‌به‌نسل و سینه‌به‌سینه نقل‌شده که ساخت این حسینیه کار آدمیزاد نبود. در ساخت بنای حسینیه از چوب‌های بسیار بزرگی استفاده شده بود و از آنجا که در آن دوران راه دسترسی به فرحزاد راه پرپیچ‌وخمی بود و اتومبیل و ماشین‌های حمل مصالح وجود نداشت، همیشه برای اهالی فرحزاد سؤال بود که چطور توانسته‌اند این چوب‌ها را به اینجا بیاورند؟
به‌هرحال آنچه مسلم است در ساخت بنای حسینیه از افراد قوی‌هیکل و بزرگ‌جثه استفاده شده بود که در روزگاران دور، بعضی از مردم از روی ناآگاهی آنها را غول می‌پنداشتند. همین هم شده بود که تا سال‌ها میان اهالی فرحزاد، به‌ویژه کوچک‌ترها، این موضوع مطرح می‌شد که حسینیه اعظم فرحزاد را غول‌ها ساخته‌اند.
کد خبر 773997 برچسب‌ها امام حسین همشهری محله ماه محرممنبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: امام حسین همشهری محله ماه محرم حسینیه فرحزاد بنای حسینیه فرحزادی ها ساخته شد تکیه ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۲۶۳۸۰۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
آموزش صلح و صلح‌طلبی، سنگ بنای روابط انسانی
آموزش صلح نقشی حیاتی در تربیت نسل‌هایی صلح‌طلب و توانمند در حل و فصل مسالمت‌آمیز چالش‌ها ایفا می‌کند؛ این فرایند شامل طیف وسیعی از مفاهیم مانند همدلی، احترام به حقوق بشر، حل مسالمت‌آمیز منازعات و عدالت اجتماعی است که باید مورد توجه قرار گیرد و در این بین نقش مدارس، خانواده و دوستان بسیار مهم است.
به گزارش خبرگزاری ایمنا، هدف آموزش صلح، ساختن جامعه‌ای است که در آن، خشونت جایی نداشته باشد و صلح و گفت‌وگو، سنگ بنای روابط انسانی قرار گیرد؛ در این جامعه افراد با احترام متقابل به یکدیگر، اختلافات خود را از طریق گفت‌وگو حل و فصل می‌کنند و صلح و آرامش بر همه جا سایه می‌افکند.
آموزش صلح، دانش‌آموزان را با مهارت‌هایی مانند حل مسالمت‌آمیز منازعات، همدلی و ارتباط مؤثر آشنا می‌کند که برای موفقیت در زندگی و مشارکت فعال در جامعه ضروری است، همچنین آموزش صلح به دانش‌آموزان کمک می‌کند تا بی‌عدالتی‌ها و نابرابری‌های موجود در جهان را درک و برای ایجاد جامعه‌ای عادلانه‌تر و فراگیرتر تلاش کنند.
معلمان نقش کلیدی در ترویج آموزش صلح در کلاس درس دارند؛ آنها باید با مفاهیم و روش‌های آموزش صلح آشنا باشند و بتوانند آنها را به طور مؤثر به دانش‌آموزان خود آموزش دهند؛ علاوه بر آن والدین می‌توانند با آموزش ارزش‌های صلح به فرزندان خود و تشویق آنها به مشارکت در فعالیت‌های صلح‌آمیز، نقش مهمی در این زمینه ایفا کنند.
سازمان‌های جامعه مدنی می‌توانند با ارائه برنامه‌های آموزشی، انجام تحقیقات و حمایت از سیاست‌های مربوط به آموزش صلح، به پیشبرد این امر کمک کنند.
اسماعیل صالح‌زاده، جامعه‌شناس و پژوهشگر مسائل اجتماعی در خصوص اهمیت آموزش صلح اظهار می‌کند: در دنیایی که تشنه صلح و آشتی است، آموزش صلح نقشی حیاتی در تربیت نسل‌هایی صلح‌طلب و توانمند در حل و فصل مسالمت‌آمیز چالش‌ها ایفا می‌کند؛ این امر فراتر از آموزش صرف مفاهیم صلح است و شامل مهارتی ارزشمند برای زندگی در دنیایی پویا و متنوع می‌شود.
وی ادامه می‌دهد: آموزش صلح به افراد می‌آموزد که چگونه نزاع‌های اجتماعی را به طور مسالمت‌آمیز حل کرده و از خشونت به عنوان ابزار رفع مشکلات اجتناب کنند؛ آموزش صلح می‌آموزد که چگونه به حقوق و ارزش‌های دیگران احترام بگذاریم و برای ایجاد جوامعی عادلانه تلاش کنیم.
این پژوهشگر مسائل اجتماعی تصریح می‌کند: آموزش صلح، زیربنای همکاری و همیاری میان افراد را شکل می‌دهد تا با اتکا به یکدیگر، مشکلات مشترک را حل و فصل کنند؛ این آموزش‌ها به ما می‌آموزند که چگونه با محیط زیست خود رفتار کنیم تا از منابع طبیعی به طور پایدار و مسئولانه استفاده کنیم و برای نسل‌های آینده نیز زمین قابل سکونتی باقی بگذاریم.
وی در خصوص نقش مدرسه و معلمان در آموزش صلح بیان می‌کند: گنجاندن دروسی مانند حل تعارض، مدارا، همدلی و حقوق بشر در کنار دروس سنتی، دانش‌آموزان را با مفاهیم بنیادی صلح آشنا می‌کند و زمینه را برای نهادینه شدن فرهنگ صلح در جامعه فراهم می‌سازد، همچنین کارگاه‌های آموزشی با تمرکز بر مهارت‌های میانجی‌گری، مذاکره و حل مسئله، به دانش‌آموزان کمک می‌کند تا در مواجهه با چالش‌ها و اختلافات، رویکردی صلح‌آمیز داشته باشند.
صالح‌زاده اضافه می‌کند: استفاده از روش‌های خلاقانه برای شبیه‌سازی زمینه‌های صلح، بازی‌ها و داستان‌سرایی، مفاهیم صلح را به شیوه‌ای جذاب و ملموس به دانش‌آموزان منتقل می‌کند، علاوه بر آن برگزاری اردوهایی با محوریت گفت‌وگوی بین فرهنگی، همبستگی اجتماعی و خدمات داوطلبانه، فرصتی ارزشمند برای دانش‌آموزان جهت تجربه عملی صلح در دنیای واقعی فراهم می‌کند.
وی می‌گوید: تبادل دانش‌آموز با فرهنگ‌ها و ملل مختلف، زمینه را برای درک متقابل، احترام به تفاوت‌ها و صلح‌آفرینی در سطح جهانی فراهم می‌کند، مشارکت در فعالیت‌های داوطلبانه مانند کمک به نیازمندان، پاک‌سازی محیط زیست و ترویج صلح، حس مسئولیت اجتماعی و تعهد به صلح را در دانش‌آموزان تقویت خواهد کرد.
این جامعه‌شناس با اشاره به جایگاه خانواده‌ها در آموزش صلح اظهار می‌کند: گفت‌وگوی صلح‌آمیز با فرزندان در مورد مسائل روزمره، چالش‌ها و اختلافات، الگوی رفتاری مناسبی برای حل صلح‌آمیز تعارضات در اختیار آنها قرار می‌دهد.
وی ادامه می‌دهد: به اشتراک گذاشتن داستان‌ها و کتاب‌هایی با مضامین صلح، همدلی و احترام به دیگران، بذرهای صلح را در قلب و ذهن کودکان می‌کارد، همچنین مشارکت در فعالیت‌های داوطلبانه به عنوان یک خانواده، روحیه همبستگی، مسئولیت اجتماعی و تعهد به صلح را در فرزندان تقویت می‌کند.
صلح درونی مهم‌تر از صلح بیرونی استصالح زاده تصریح می‌کند: صلح درونی، مقدمه صلح بیرونی است؛ این جمله مفهومی عمیق و پرمغز دارد که به ارتباط بین آرامش و ثبات درونی انسان با صلح و صفا در دنیای بیرون می‌پردازد؛ این جمله بیانگر این است که برای رسیدن به صلحی پایدار در جامعه، ابتدا باید در درون خودمان به آرامش و صلح برسیم.
وی اضافه می‌کند: شاعران و اندیشمندان بسیاری در طول تاریخ بر این موضوع تأکید کرده‌اند؛ مولانا در مثنوی معنوی به وضوح این ارتباط را بیان می‌کند و نقل به مضمون اشعار آن این است که صلح واقعی از درون ما آغاز می‌شود؛ وقتی با خودمان در صلح باشیم، می‌توانیم صلح را به دیگران نیز گسترش دهیم، بخشی از این اشعار مانند «جنگِ فعلی هست از جنگِ نهان......زین تخَالُف آن تخَالُف را بدان
جنگِ طبعی، جنگِ فعلی، جنگِ قول...... در میان جزوها حربیست هول
گوهرِ جان چون ورای فضل‌هاست......خویِ او این نیست، خوی کبریاست» است.
این جامعه‌شناس در جواب این سوال که چرا صلح درونی تا این اندازه مهم است، پاسخ می‌دهد: انسان‌هایی که در صلح با خودشان هستند، کمتر دچار خشم، اضطراب و افسردگی می‌شوند؛ آنها تمایل بیشتری به همدلی، بخشش و صبر دارند، احتمال کمتری دارد که وارد درگیری‌ها و خشونت‌ها شوند، بنابراین با تلاش برای رسیدن به صلح درونی، نه تنها به آرامش و خوشبختی خودمان کمک می‌کنیم، بلکه به صلح‌آمیزتر شدن دنیای اطرافمان نیز یاری می‌رسانیم.
وی تصریح می‌کند: مسئولیت صلح بر عهده خودمان است؛ صلح هدیه‌ای نیست که منتظر آن باشیم، بلکه باید آن را بسازیم، هیچکس نمی‌تواند صلح را به ما تحمیل کند و صلح واقعی از درون ما و از طریق تلاش‌های خودمان به وجود می‌آید، بنابراین صلح، گلی نیست که در باغچه بکاریم و منتظر شکوفه آن باشیم، بلکه صلح بنایی است که باید با آجرهای صبر، مدارا و گفت‌وگو بنا کنیم.
صالح‌زاده اضافه می‌کند: به یاد داشته باشید که صلح درونی یک سفر است، نه یک مقصد؛ به عبارت دیگر صلح سفری نیست که به آن برسیم، بلکه روشی است که طی می‌کنیم، از این رو می‌توان برای ایجاد صلح درونی کارهایی از جمله گذراندن وقت در طبیعت، ارتباط با عزیزان، کمک به دیگران، بخشش خود و دیگران انجام داد.
زهره سادات کاظمی، روان‌شناس و مشاور تربیتی در خصوص ویژگی‌های شخصیتی مرتبط با صلح‌طلبی اظهار می‌کند: صلح‌طلبان قادر هستند احساسات و دیدگاه‌های دیگران را درک و با آنها همدلی کنند؛ آنها نسبت به رنج دیگران دلسوز هستند و تمایل دارند به آنها کمک کنند.
وی ادامه می‌دهد: صلح‌طلبان به این باور دارند که حتی در شرایط سخت می‌توان به صلح دست یافت؛ آنها خوشبین هستند و معتقدند که انسان‌ها می‌توانند برای حل و فصل درگیری‌ها با یکدیگر همکاری کنند، همچنین صلح‌طلبان در تلاش برای صلح صبور هستند؛ آنها می‌دانند که ایجاد تغییر زمان می‌برد و حاضر هستند برای رسیدن به اهداف خود تلاش و پشتکار داشته باشند.
این روان‌شناس تصریح می‌کند: صلح‌طلبان قادر هستند دیگران را ببخشند، حتی کسانی را که از آنها آزار دیده‌اند؛ آنها کینه به دل نمی‌گیرند و به دنبال انتقام نیستند و صلح‌طلبان صادق و راستگو هستند؛ آنها به تعهدات خود پایبند بوده و در روابط خود با دیگران شفافیت دارند، بنابراین صلح‌طلبان مسئول اعمال خود هستند، آنها از اشتباهات خود درس می‌گیرند و برای جبران آنها تلاش می‌کنند.
وی در پاسخ به این سوال که چگونه افکار و باورهای ما بر صلح تأثیر می‌گذارد، بیان می‌کند: افکار و باورهای ما نقش مهمی در ترویج یا بازدارندگی از صلح دارد؛ افکار و باورهای منفی، مانند افکار مربوط به نفرت، ترس و بی‌اعتمادی می‌توانند منجر به درگیری و خشونت شود و از سوی دیگر، افکار و باورهای مثبت، مانند افکار مربوط به عشق، همدلی و درک متقابل، می‌تواند صلح و همکاری را ترویج کند.
کاظمی ادامه می‌دهد: باور به اینکه "ما" و "آنها" وجود دارد، باور به اینکه خشونت تنها راه حل است، باور به اینکه صلح غیرقابل دسترس است؛ این موارد چند نمونه از افکار و باورهایی است که از صلح جلوگیری می‌کند و مهم است که باورهای متقابل به این معنا خشونت راه حل نیست و صلح قابل دسترسی است، باید جایگزین باورهای نادرست درباره صلح شود.
وی در خصوص نحوه تأثیر احساسات بر رفتار ما در قبال دیگران می‌گوید: وقتی عصبانی هستیم، ممکن است بیشتر احتمال داشته باشد که پرخاشگرانه عمل کنیم، به عنوان نمونه داد بزنیم، ناسزا بگوییم یا حتی به دیگران آسیب برسانیم؛ وقتی غمگین هستیم، ممکن است از دیگران کناره‌گیری کنیم و تمایلی به معاشرت اجتماعی نداشته باشیم.
این روان‌شناس ادامه می‌دهد: وقتی می‌ترسیم، ممکن است از دیگران دوری کنیم یا برای محافظت از خود رفتارهای پرخاشگرانه داشته باشیم؛ وقتی شاد هستیم، بیشتر احتمال دارد که با دیگران رفتار دوستانه و سخاوتمندانه داشته باشیم؛ وقتی فردی را دوست داریم، بیشتر احتمال دارد که به او توجه و محبت نشان دهیم و از او حمایت کنیم.
وی در پاسخ به این سوال که چه رفتارهایی به صلح منجر می‌شود؟ می‌گوید: رفتارهایی که به صلح منجر می‌شود، بر احترام، درک و همدلی متمرکز است؛ رفتارهایی از جمله ارتباط مؤثر، گوش دادن فعال، حل مسالمت‌آمیز تعارض، همدلی و بخشش، رفتارهایی هستند که موجب ایجاد صلح خواهد شد.
کاظمی توضیح می‌دهد: توانایی برقراری ارتباط واضح و صادقانه با دیگران به حل سوءتفاهم‌ها و ایجاد روابط قوی کمک می‌کند؛ گوش دادن فعال به معنای گوش دادن با دقت و بدون قضاوت به صحبت‌های دیگران است؛ این کار به شما کمک می‌کند تا دیدگاه آنها را درک و با آنها همدلی کنید.
وی ادامه می‌دهد: همدلی به معنای توانایی درک و به اشتراک گذاشتن احساسات دیگران است؛ این کار به شما کمک می‌کند تا با دیگران ارتباط عمیق‌تری برقرار کنید و روابط معناداری ایجاد کنید، همچنین بخشش به معنای رها کردن خشم و کینه نسبت به کسی بوده که به شما ظلم کرده است، این کار می‌تواند به شما کمک کند تا از گذشته عبور کنید و روابط خود را با دیگران بهبود بخشید.
این روان‌شناس در مورد اینکه چگونه روابط ما با دیگران بر صلح تأثیر می‌گذارد؟ اظهار می‌کند: روابط قوی و مثبت می‌تواند به ما احساس تعلق، حمایت و عشق دهد؛ این احساسات می‌تواند به ما کمک کند تا با دیگران با احترام و همدلی رفتار کنیم و از خشونت پرهیز کنیم.
وی ادامه می‌دهد: خانواده اولین جایی است که ما در مورد روابط و نحوه تعامل با دیگران یاد می‌گیریم؛ روابط سالم خانوادگی می‌تواند به ما در رشد حس قوی عزت نفس، همدلی و مهارت‌های حل مسالمت‌آمیز تعارض کمک کند، همچنین دوستان می‌توانند منبع حمایت و تشویق باشند و به ما کمک کنند تا موضوعات جدیدی در مورد خودمان و جهان یاد بگیریم.
بنا بر آنچه که بیان شد، صلح، تنها در سایه آموزش، گفت‌وگو و همبستگی قابل تحقق است، آموزش صلح، فرایندی مستمر و پویا است که نیازمند تعهد و مشارکت تمام ارکان جامعه از جمله خانواده‌ها، مدارس و دانشگاه‌ها است؛ با اینکه چالش‌هایی در مسیر آموزش صلح وجود دارد، اما همچنان یک ابزار ضروری برای ایجاد دنیایی عادلانه‌تر است، بنابراین سرمایه‌گذاری در آموزش صلح سرمایه‌گذاری برای آینده‌ای روشن‌تر است.
کد خبر 748684
حقوق کدام یک از ایثارگران در سال ۱۴۰۳ افزایش داشت؟